Της Τζένης Κ.
Στο παρελθόν έχω φτάσει να σκεφτώ -δίνοντας ασυλία στον εαυτό μου για την εγνωσμένη υπερβολή- ότι την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ τη χαράζει ο ίδιος ο Έξω από ’δω… Και παρότι από τότε που ενέσκηψε η Κρίση και πήρε και τα ηνία της πανίσχυρης χώρας ο Μπαράκ Ομπάμα, εκπαιδεύτηκα κι εγώ -όπως όλοι- να εστιάζω σε άλλα θέματα και όχι στον τρόπο που ρουμπεύει, κουμπεύει και ρουμποκομπορογεύει την υφήλιο η Αμερική, η αίσθηση ότι τους φωριαμούς του Foreign Office και του State Department τους κουμαντάρει ο Εωσφόρος, έρχεται που και που και με ξαναβρίσκει, δριμύτερη.
Μονάχα προχθές, όταν διάβασα στον Τύπο για τα απόρρητα τηλεγραφήματα που έβγαλε στη φόρα η ιστοσελίδα Wikileaks, αισθάνθηκα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ότι τα πρόσωπα πίσω από την αμερικάνικη διπλωματία δεν είναι παρά κυριλέ μαζορέτες, διπρόσωπες γλάστρες, μιλημένοι θαμώνες δεξιώσεων και, γενικώς, κακέκτυπες Μάτες Χάρες που εν συνεχεία ξεκατινιάζονται ανταλλάσσοντας τηλεγραφήματα και μεταλαμπαδεύοντας to......
each other πληροφορίες που χαϊδεύουν τα αυτιά των προϊσταμένων τους. (Ή μήπως αυτό ήθελαν να πιστέψω εν προκειμένω; Δεν ξέρω! Καταραμένο συνωμοσιολογικό μικρόβιο!)
Τηλεγραφούσαν, τηλεγραφούσαν και τι δεν τηλεγραφούσαν οι απανταχού Αμερικανοί κι αμερικανόφιλοι διπλωμάτες. Για τους καταχθόνιους, ανισόρροπους, χειραγωγούμενους ή τυραννικούς ηγέτες του Ιράν, της Β. Κορέας και της Σαουδικής Αραβίας, για τους κινδύνους από τα πυρηνικά των βαρβάρων, για τα χακεριλίκια των Κινέζων, για τον αντιερωτισμό των Ευρωπαίων, για τα μπότοξ του Καντάφι, για το μεγαλοϊδεατισμό του Πούτιν… Αν ζητούσε κάποιος από έναν άπειρο σεναριογράφο να συνθέσει διαλόγους και να φιλοτεχνήσει κείμενα με βάση τις πρότερες απόψεις των Αμερικανών για τον εαυτό τους και τον υπόλοιπο κόσμο, πάνω- κάτω, αυτά θα έγραφε. Δεν μπορώ λοιπόν, με τίποτα να καταλάβω, γιατί, στα κομμάτια, θεωρείται τόσο σημαντικό το θέμα Wikileaks… Μήπως επειδή θα χολωθεί η Άγκελα Μέρκελ που την είπανε «αντικολλητική» (τίποτα δεν κολλάει πάνω της) ή ο Νικολά επειδή τον είπανε ξερόλα και αυταρχικό; Όλοι γνωρίζουμε ότι οι διακρατικές σχέσεις δεν είναι κοριτσίστικα πηγαδάκια όπου διαξιφίζονται κάτοχοι κουκλών Barbie (δε σου ξαναμιλάω, επειδή πήγες και είπες στην Εβελίνα το μυστικό μας κι αν θες να ξέρεις η Μιμίκα μού μαρτύρησε ότι με είπες άσχημη κλπ)… Αποκλείεται να κόψουν την καλημέρα οι απανταχού ηγέτες λόγω των αποκυημάτων ενός κατασκοπευτικού μεσημεράδικου… Άλλοι είναι οι μεταξύ τους δεσμοί. Κι αυτοί δε διαρρηγνύονται εύκολα…
Κατόπιν αυτών, κατά ένα περίεργο τρόπο επιστρέφω στην αρχική πεποίθησή μου ότι την Εξωτερική Πολιτική και τη Διπλωματία των ΗΠΑ τη χαράσσει ο Έξω από ’Δω… Απλώς, ο Διάολος γίνεται πότε- πότε «διαβολάκος» και παίζει παιδικά παιχνίδια στην σκηνή, την ώρα που στα παρασκήνια εξακολουθούν να καμουφλάρονται μεγάλα διακυβεύματα…
God bless America…και βοήθειά μας ολονών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου