Τελικά το χρώμα του κριτηρίου που επικρατεί σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές σταθεροποιήθηκε, πήρε τη βούλα έστω και καταναγκαστικά (διακαναλική) και απέκτησε δικό του όνομα τελεσίδικα, «Antimnemonium».
Το χρώμα αυτό μπήκε στον «αερογράφο» ψεκάστηκε στον άσπρο καμβά της πολιτικής σκηνής και δημιούργησε το σκηνικό και το κλίμα μέσα στο οποίο θα πρωταγωνιστήσουν οι δρώντες υποψήφιοι στις περιφέρειες και ιδιαίτερα στην Περιφέρεια Αττικής.
Όλα τα χρώματα που κυρίως πρωταγωνιστούν στην Αττική, Άσπρο, Μπλε και Πράσινο διεκδικούν τη δική τους απόχρωση πάνω σε αυτό το υπόστρωμα (Antimnemonium).
Καθώς εξελίσσεται όμως το εκλογικό στήσιμο του πίνακα φαίνεται ότι το Άσπρο και το Μπλε είναι δύο χρώματα που δουλεύονται με το Antimnemonium είτε με αριστοτεχνικούς χειρισμούς του πινέλου είτε δημιουργώντας μίγματα αποχρώσεων αξιοποιώντας αραιωτικά λάδια μίξης χρωμάτων.
Φαίνεται όμως ότι το Πράσινο δεν μπορεί να «δέσει» ούτε με το Antimnemonium ούτε με τα άλλα χρώματα. Φαίνεται ακόμα ότι ο λόγος για αυτή του την αδυναμία δεν είναι το ίδιο το χρώμα αλλά η ποιότητα του χρώματος. Στην ελαιογραφία δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις και να αναμίξεις «νερομπογιές». Πρόκειται για κόντρα εξ ορισμού.
Όσο και να προσπαθεί η κεντρική εξουσία να αφήνει να στεγνώσει η κάθε φάση του πίνακα για να μπορέσει να βάλει πράσινο με το ζόρι στον καμβά, δεν προκύπτει αποτέλεσμα, καθώς η υδαρή υφή του πράσινου δεν είναι σε θέση να διαποτίσει τα ήδη υπάρχοντα υλικά στο τελάρο.
Όσο και να προσπαθεί η κεντρική εξουσία να απειλήσει ότι θα σκίσει το μουσαμά το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει τον πίνακα διασημότερο θέτοντας ισχυρά θεμέλια να πουληθεί μετά τις 7 Νοεμβρίου σε πολύ υψηλή τιμή.
«Απεδείχθη» ότι το μόνο που μπορούν να καταφέρουν οι διλληματικές απειλές της κεντρικής εξουσίας δεν είναι να συσπειρώσουν τους ζωγράφους του πράσινου πάνω στο χρώμα τους, παρά μόνον να τους κάνουν στιγμιαία να βάζουν λιγότερο άσπρο στο πινέλο τους. Ο πίνακας όμως κύριοι εξακολουθεί να κυριαρχείται έντονα από το Άσπρο.
Το θεαματικότερο όμως γεγονός μετά το διλληματικό λεονταρισμό της κεντρικής εξουσίας είναι ότι «θύμωσαν» οι ζωγράφοι του Μπλε. Άφησαν το πινέλο, πήραν τη σπάτουλα πλέον, έβαλαν μεγάλη ποσότητα μπλε πάστας και με επιθετική μανία άρχισαν να σμιλεύουν την ισχυρή παρέμβαση του χρώματός τους στον πίνακα. Όχι μόνο έκαναν το «λευκό – γάλαζο» χάρτη να μεταμορφώνεται σε «λευκό – μπλε» αλλά κυρίως με το όγκο της μπλε πάστας να δημιουργούν σχήματα που αλλάζουν και την ποιότητα του μηνύματος του στέλνει ο πίνακας.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό από την κεντρική εξουσία ότι οι αποχρώσεις, τα σχέδια και το μήνυμα του χάρτη/πίνακα δεν είναι παραγγελία κάποιου εύπορου ιδιοκτήτη πολυτελούς οικίας ο οποίος θέλει να διακοσμήσει το χώρο υποδοχής του, «σετάκι» με τα έπιπλα που ήδη έχει και τις αποχρώσεις της ταπετσαρίας.
Ο χάρτης/πίνακας που σμιλεύεται αυτή τη στιγμή συμπυκνώνει το πόνο και τα χαμένα όνειρα γενιών που μόλις πέρασαν την κορυφή του λόφου, γενιών που είναι ακριβώς στην κορυφή του λόφου και γενιών που σήμερα σκαρφαλώνουν στην πλαγιά λόφου.
Οι ενοχές όλων των ζωγράφων για τον τρόπο που έζησαν για πολλές δεκαετίες, για τη δική τους συμμετοχή στο «φαί» είναι εκεί αποτυπωμένες στο καφέ του εδάφους του τοπίου του πίνακα. Όμως δεν μπορεί μόνο το έδαφος να είναι το κεντρικό θέμα. Το τι θα σχεδιάσεις πάνω στο έδαφος είναι το μήνυμα και αυτή τη στιγμή οι ζωγράφοι θέλουν να μιλήσουν για πόνο. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα αλλαγή κεντρικής εξουσίας. Σημαίνει όμως σίγουρα «αλλαγή στο μίγμα της θεραπείας».
Οι ζωγράφοι θέλουν να δηλώσουν «δεν έχω αμαρτήσει τόσο που να αξίζω μόνο εγώ τόση αυστηρότητα, τόση εκχώρηση ευθύνης, τόση συνεχόμενη έλλειψη ανάσας, τόσο μεγάλο χαστούκι στην ελπίδα». Οι ζωγράφοι αγανακτούν από θυμό και θλίψη όταν νοιώθουν ότι επαναλαμβανόμενα πρέπει να αντέχουν να σταυρώνονται ή να αντέχουν να περνούν από το νησί των Σειρήνων». Μια φορά σταυρώθηκε ο Ιησούς, μια φορά πέρασε ο Οδυσσέας από τις Σειρήνες. Οι πολλές φορές θα σπάσουν την «στάμνα»
Κύριοι οι ζωγράφοι/ψηφοφόροι θέλουν πολύ απλά να στείλουν ένα ξεκάθαρο και σταράτο μήνυμα
«Σου έδωσα όλη τη δύναμη που μπορούσα (10% & 160 έδρες). Σου έδωσα όλη μου την εμπιστοσύνη να διαλέξεις τον καλύτερο κατά την γνώμη σου τρόπο (μνημόνιο) για να βγούμε από το αδιέξοδο. Σου έδωσα την «ιώβεια» αντοχή και εκκωφαντική σιωπή μου, στην εφαρμογή του τρόπου σου. Δώσε μου το δικαίωμα να σου πω ότι πονάω. Δώσε μου το δικαίωμα να σε παρακαλέσω να μην πιέζεις μόνο το δικό μου νεύρο. Δώσε μου το δικαίωμα να σε πιέσω και εγώ από την δική μου πλευρά να βρεις τρόπους να αλλάξεις λίγο το μίγμα της αγωγής. Μη μου ζητάς να αλλάξω κουλτούρα, που και εσύ βοήθησες να έχω, μέσα σε δώδεκα μήνες και να γίνω ο ορθολογικότερος ζωγράφος/ψηφοφόρος όλων των εποχών. Δώσε μου χρόνο. Μην παρεξηγείς/διαστρεβλώνεις την ανάγκη μου για Άσπρο και Μπλε. Άσε με να εκτονωθώ ελεγχόμενα και συστηματικοποιημένα γιατί αλλιώς η μεσοπρόθεσμη έκρηξη θα είναι ισχυρότερη. Μην τα θέλεις όλα δικά σου. Έχεις ήδη πολλά και μπορείς να κάνεις αυτά που πρέπει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου