 |
Η προσπάθεια του Άρη απέναντι στην «νεόπλουτη» Σίτι, σε τραβούσε. Σε καθήλωνε για να την δεις. Ήταν μαχητής, όπως τον θέλει η ιστορία του. Όπως απαιτεί ο κόσμος του. Όπως τον έχει μάθει η Ελλάδα ολόκληρη, από την εποχή που το κίτρινο έδινε το σύνθημα για να νεκρώσουν οι δρόμοι της… Αθήνας κάθε Πέμπτη! Τότε που όλη η Ελλάδα ήταν με τον Άρη! Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’ άλλα παιδιά…
Ο Άρης, ήταν τεράστιος και εκθαμβωτικός. Είχε τον αγωνιστικό οίστρο, ομάδας που πιστεύει στον εαυτό της. Είχε παίχτες, που δεν μπήκαν στο γήπεδο με την προσδοκία να πάρουν… αυτόγραφο στο τέλος από τα αστέρια της Σίτι, ούτε να αλλάξουν φανέλα μαζί τους, για να έχουν να την δείχνουν στα εγγόνια τους. Απαίτησαν τη νίκη! Με θάρρος και θράσος.
Είχε ο Άρης, ένα προπονητή που δεν ήταν ένα φοβισμένο ανθρωπάκι στον πάγκο. Ο Μιχαλίτσιος έβλεπε μόνο νίκη στα μάτια του. Αυτό έδειχναν οι κινήσεις του. Ούτε δευτερόλεπτο δεν σκέφθηκε να προφυλάξει τα νώτα του, ώστε να γλιτώσει τα χειρότερα.
Με την ανατέλλουσα δύναμη του «νησιού» έπαιζε, δεν ήταν παίξε γέλασε. Ο διασυρμός σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ισχυρή πιθανότητα. Αλλά ο Μιχαλίτσιος, δεν «μασούσε». Γενικώς ο Άρης δεν «μασάει». Από την εποχή του Σεμερτζίδη, του Κούη, του Παντζιαρά, του Βένου, του Πάλλα. Αυτών που, αν δείλιαζαν δεν θα έφταναν σε έπη όπως αυτά με Σαιντ Ετιέν, Μπενφίκα ή Περούτζια.
Είχε ο Άρης, τέλος, έναν απίστευτο κόσμο! Κόσμο που έχει μάθει πλέον να φτιάχνει στο «Βικελίδης» μια μοναδική ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα. Φιέστα!
Με ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Με ανθρώπους με μυαλό και όχι δίποδα που χοροπηδούν στην εξέδρα και μουγκρίζουν… Με φιλάθλους που πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν μπαλίτσα και όχι για να εκδηλώσουν τα συμπλέγματά τους και τα ψυχικά τους τραύματα. Είναι απόλαυση να βλέπει κάποιος ματς στο «Βικελίδης»! Αυτό που παρέμεινε απόρθητο για μία ακόμη φορά.
Όχι μόνο από την αντίπαλη ομάδα, αλλά και από την αλητεία!
-------------------------------------------------------
Κείμενο: Στράτος Σεφτελής στο sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου